Ζωή σαν σινεμά...

- Είναι δεδομένο ότι θα βρεις πάρκινγκ ακριβώς απ' έξω ή απέναντι από το κτίριο που θα επισκεφθείς.

- Οταν πληρώνεις ταξί, δεν χρειάζεται να βγάλεις το πορτοφόλι σου. Απλώς δίνεις ό,τι έχεις στην τσέπη, που είναι όλως τυχαίως το ακριβές αντίτιμο.

- Θα ανοίξεις την TV τη στιγμή που θα προβάλλεται μια είδηση που θα επηρεάσει τη ζωή σου.

- Οποιαδήποτε κλειδαριά μπορεί να παραβιαστεί με πιστωτική κάρτα ή συνδετήρα, σε δευτερόλεπτα.

- Αν αποφασίσεις να χορέψεις στη μέση του δρόμου, όλοι οι περαστικοί θα ξέρουν τα βήματα.

- Ολες οι βόμβες έχουν ψηφιακή μέτρηση, με τεράστια κόκκινα νούμερα, ώστε να ξέρεις ακριβώς πόσος χρόνος απομένει.

- Το κραγιόν δεν βγαίνει ποτέ, ακόμη και έπειτα από υποβρύχια κατάδυση.

- Ο Πύργος του Aϊφελ φαίνεται από οποιοδήποτε παράθυρο οποιουδήποτε κτιρίου στο Παρίσι.

- Τα αυτοκίνητα δεν παίρνουν ποτέ μπρος με την πρώτη όταν σε κυνηγούν, αντίθετα τα αυτοκίνητα της αστυνομίας δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα.

- Τα αυτοκίνητα δεν χρειάζονται βενζίνη.

- Οταν βρίσκεσαι σε μάχη με πολλούς αντιπάλους που κινούνται προς το μέρος σου ταυτόχρονα, θα σου επιτεθούν ένας ένας περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά τους.

- Ενα μικρόφωνο θα βρίσκεται πάντα στη σωστή εμβέλεια.

- Τα όπλα είναι αναλώσιμα όσο και τα ξυραφάκια. Αν ξεμένεις από σφαίρες, απλώς πετάς το όπλο. Και πάντοτε βρίσκεις άλλο.

- Τα αυτοκίνητα εκρήγνυνται με μία σφαίρα.

- Οσο άγρια επίθεση και αν δεχτεί ένα διαστημόπλοιο, ποτέ δεν θα χαλάσει το σύστημα εσωτερικής βαρύτητας.

- Οταν σε κυνηγούν στην πόλη, κάπου θα βρεθεί ένα καρναβάλι για να χαθείς μέσα στο πλήθος.

- Το σύστημα εξαερισμού σε κάθε κτίριο είναι η τέλεια κρυψώνα που κανείς δεν θα ψάξει.

- Καταφέρνεις να επιζήσεις σε κάθε μάχη.

- Ενα σπίρτο είναι συνήθως αρκετό για να φωτίσει δωμάτιο που είναι μεγάλο σαν γήπεδο.

- Αν σε πυροβολούν ταυτοχρόνως 20 άνθρωποι, έχεις περισσότερες πιθανότητες να τους σκοτώσεις εσύ (νόμος Σταλόνε).

- Οταν θα σβήσεις το φως για να κοιμηθείς, το δωμάτιο δεν θα είναι ποτέ εντελώς σκοτεινό.

- Μπορείς και εσύ να πιλοτάρεις 747, αρκεί να υπάρχει κάποιος στον πύργο ελέγχου να σου πει από τον ασύρματο πώς να το προσγειώσεις.

- Σε κάθε αστυνομική έρευνα, θα επισκεφτείς ένα strip club τουλάχιστον μία φορά.

- Απλές ή ακόμη και άσχημες κοπέλες γίνονται κούκλες, απλώς βγάζοντας τα γυαλιά τους ή ανακατεύοντας τα μαλλιά τους.

Πηγή: Το βήμα online

Οι δυο μαλάκες

Καθόμουν στο γραφείο μου μια μέρα, όταν ξαφνικά θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα. Βρήκα το νούμερο του τηλεφώνου και το κάλεσα. Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας « Εμπρός?».

Πολύ ευγενικά του είπα ότι είμαι ο Fred Hannifin, και ότι ήθελα να μιλήσω με την Robin Carter?" Ξαφνικά κατάλαβα ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι τόσο αγενής.

Τελικά βρήκα το σωστό νούμερο της Robin', και της τηλεφώνησα. (Είχα κάνει λάθος στα δύο τελευταία ψηφία)

Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.

Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε, του φώναξα « είσαι πολύ μαλάκας» και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στην ατζέντα μου καταχωρώντας τον με το όνομα «μαλάκας» και την έβαλα στο συρτάρι μου. Κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν οι λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του φωνάζω «εισαι πολύ μαλακας» .

Κάθε φορά που το έκανα μου έφτιαχνε τη διάθεση.

Όταν κάποτε έκανε την εμφάνιση της η υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων, σκέφτηκα ότι έπρεπε να σταματήσω τα «θεραπευτικά» τηλεφωνήματα στον «μαλάκα». Έτσι τον πήρα ξανά τηλέφωνο και του είπα :" Γεια, είμαι ο John Smith από την τηλεφωνική εταιρεία και θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων". Εκείνος μου φώναξε «ΟΧΙ!» και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακάλεσα αμέσως και του απάντησα « πως να το ξέρεις αφού είσαι μαλάκας»

Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο μαγαζί και ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου στο parking, ένας τύπος με μια μαύρη BMW μου έκλεισε το δρόμο και μου πήρε τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα, για να παρκάρω το αυτοκίνητο μου. Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν. Ο κόπανος, επιδεικτικά με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το στυλό και σημείωσα το τηλέφωνο του.

Δύο μέρες αργότερα, και αφού είχα καλέσει τον «πρώτο μαλάκα» (τώρα, είχα βάλει το τηλέφωνο του στην αυτόματη κλήση), μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα με τη BMW.

Τηλεφώνησα και μία φωνή απάντησε « Έμπρός?». « Είστε αυτός που πουλάει μια μαύρη BMW» του λέω. « Ναι, ακριβώς» μου απαντάει. « Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά» τον ρωτάω. «βεβαίως,μένω στη οδό 1802 West 34th Street. Είναι ένα κίτρινο σπίτι, και ακριβώς απ' έξω είναι παρκαρισμένο το αυτοκίνητο " .

"Και πώς λέγεστε?" τον ρώτησα.

" Το όνομα μου είναι Don Hansen," απάντησε.

" Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, Don?"

" Φτάνω στο σπίτι γύρω στις 5 το απόγευμα." μου απαντάει.

"Άκου, Don, μπορώ να σου πω κάτι ?"

" Ναι?"


"Don, είσαι μαλάκας!" Το έκλεισα και αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στη αυτόματη κλήση. Τώρα, όποτε αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα 2 μαλάκες να καλώ.

Ωστόσο, μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους 2 μαλάκες, συνειδητοποίησα, ότι δεν μου έδινε την ίδια χαρά όπως παλιά.

Μια μέρα τηλεφώνησα στον μαλάκα #1.

"Γεια"

"Είσαι μαλάκας!" ( αλλά δεν το έκλεισα αυτή τη φορά)

" Είσαι ακόμα στη γραμμή?" με ρώτησε.

"Φυσικά," απάντησα

"Σταμάτα να μου τηλεφωνείς," μου φώναξε ουρλιάζοντας.

" Ανάγκασε με" του απάντησα..

" Ποιος είσαι ρε?" με ρώτησε.

" Λέγομαι Don Hansen."

" Αλήθεια? Και που μένεις αν επιτρέπεται?"

" Μένω στην οδό 1802 West 34th Street, μαλάκα . Είναι ένα κίτρινο σπίτι και ακριβώς μπροστά είναι παρκαρισμένη μια μαύρη BMW".

Τότε μου λέει, " Έρχομαι από εκεί τώρα!! Don και καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι."

Του λέω, " Ναι, τώρα φοβήθηκα, μαλάκα!"

Έπειτα, πήρα τηλέφωνο τον μαλάκα # 2. "

Έμπρός?" απάντησε.

" Γεια σου μαλάκα" του λέω.

Τότε εκείνος φώναξε, " Αν μάθω ποιος είσαι..."

" Τι θα κάνεις?" του απάντησα.

" Θα σου κόψω το κώλο" μου ξεκαθάρισε.

Τότε απάντησα, " Λοιπόν μαλάκα, να η ευκαιρία που έψαχνες. Έρχομαι τώρα σπίτι σου!"

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα αμέσως την Αστυνομία, λέγοντας ότι ετοιμαζόμουν να σκοτώσω το gay εραστή μου, ο οποίος μένει στη 1802 West 34th Street.

Στη συνέχεια, πήρα τηλέφωνο το Channel 13 και τους ανέφερα για ένα πόλεμο συμμοριών, που γινόταν εκείνη τη στιγμή στη West 34th.

Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα στη West 34th. . Όταν έφτασα εκεί είδα 2 μαλάκες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο , μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και το πλήρωμα του Channel 13 .

Τώρα πραγματικά αισθανόμουν καλύτερα...

Το παραμύθι από την πλευρά του λύκου

‘...Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό. Μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα.

Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν. Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από πού ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.

Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ'αυτά τα ρούχα. ΄Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία. Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα.

Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λεει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλύτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά, ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο λύκος

Γιάννης και Ελένη

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Οι οχτώ μεγαλύτεροι γκαντέμηδες της ιστορίας

Ο «ατομικός» άνθρωπος

Ο Ιάπωνας Tsutomu Yamaguchi βρέθηκε για επαγγελματικούς λόγους στην Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945. Καθώς περπατούσε, η γνωστή ατομική βόμβα έσκασε λίγα χιλιόμετρα μακριά και προξένησε σημαντικές βλάβες στην ακοή και την όρασή του. Σοκαρισμένος από το συμβάν, ο Ιάπωνας έφυγε από την Χιροσίμα γιατί, όπως είναι λογικό, δεν ένιωθε ασφαλής. Γύρισε, λοιπόν, στην.....πατρίδα του. Το Ναγκασάκι.
Ναι, ο Yamaguchi ήταν παρών και στις δύο πόλεις που έχουν χτυπηθεί στην ιστορία από ατομικές βόμβες. Κι όμως, ο Ιάπωνας επέζησε και από την δεύτερη έκρηξη και έγινε ενεργός ακτιβιστής ενάντια στα πυρηνικά όπλα. Πέθανε στα 93 του χρόνια, τον Ιανουάριο του 2010.


Μετεωρίτης στο σαλόνι

Στις 30 Νοεμβρίου του ’54,η Ann Hodges καθόταν αναπαυτικά στο σαλόνι της, όταν ένας μετεωρίτης αποφάσισε να διασχίσει την ατμόσφαιρα της Γης, να χωριστεί σε τρία κομμάτια και να στείλει το ένα από αυτά κατευθείαν στα πλευρά της άτυχης Ann. Και πριν πείτε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει ποτέ χτυπηθεί από μετεωρίτη. Η γυναίκα που είδε τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι της, αποφάσισε να το εκμεταλλευθεί, χρησιμοποιώντας τον μετεωρίτη που θρονιάστηκε στον καναπέ της ως… αξιοθέατο για να πλουτίσει. Ωστόσο, όταν η Αμερικανική Αεροπορία προσγειώθηκε στον κήπο της για να κατασχέσει τον μετεωρίτη, όταν η ιδιοκτήτρια του σπιτιού που νοίκιαζε η Hodges ζήτησε αποζημίωση για την οροφή και όταν όλοι διεκδικούσαν ένα κομμάτι από τον ουρανό, η Hodges αποφάσισε να τον δωρίσει στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Αλαμπάμα. Το έκανε και ησύχασε.


Το «τρομοκρατημένο» ζευγάρι

Το ζεύγος Laurence από την Αγγλία απολάμβανε το ταξίδι του στην Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2001, όταν οι πιο διάσημοι πύργοι της σύγχρονης ιστορίας κατεδαφίστηκαν εκτάκτως. Τρομοκρατικό χτύπημα Νέας Υόρκης: ένα το κρατούμενο.
Τον Ιούλιο του 2005 αποφάσισαν να προτιμήσουν την χώρα τους για το καλοκαιρινό τους ταξίδι. Καθώς έκαναν την βόλτα τους στο Λονδίνο, λοιπόν, έγιναν μάρτυρες του μεγαλύτερου τρομοκρατικού χτυπήματος που έγινε ποτέ στην Αγγλία, συνταράσσοντας τα θεμέλια του λονδρέζικου δικτύου συγκοινωνιών. Σύμπτωση; Δύο τα κρατούμενα.
Τρία χρόνια μετά, οι Laurences επέλεξαν τον εξωτικό προορισμό της Βομβάης, μακριά από την τρέλα της Δύσης. Τρίτη και φαρμακερή φορά, όμως, το ζευγάρι βρέθηκε στο επίκεντρο των βομβιστικών επιθέσεων που έλαβαν χώρα στην ινδική μεγαλούπολη. Σώοι ακόμη, οι δύο Άγγλοι αμφιβάλλουμε αν θα τολμήσουν να ξαναφύγουν από το σπίτι τους.


Ο προεδρικός γκαντέμης

Ο Robert Todd Lincoln, γιος του Αμερικανού πρόεδρου Abraham Lincoln, ήταν παρών όταν δολοφονήθηκε ο πατέρας του. Ο επόμενος πρόεδρος, James Garfield, τον κάλεσε να γίνει γραμματέας πολεμικών υποθέσεων. Σε κοινό τους ταξίδι, και ενώ ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο τρένο, ο Garfield πυροβολήθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή. Βοηθός και του επόμενου Αμερικανού προέδρου, του William McKinley, ο Lincoln βρισκόταν στην διπλανή αίθουσα, όταν ο πρόεδρος κατά την διάρκεια της ομιλίας του πυροβολήθηκε δύο φορές. Τρία στα τρία για τον Lincoln Jr, τον οποίο ξανακάλεσαν για να προσφέρει τις υπηρεσίες του και σε επόμενο προεδρικό επιτελείο. Ο ίδιος, έχοντας το γνώθι σαυτόν, προτίμησε να μείνει στο σπίτι του και να σώσει τις ΗΠΑ από καινούριες τραγωδίες.


Κινηματογραφικό σερί γκαντεμιάς

Ο Buster Keaton και ο Charlie Chaplin θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την Jeanne Rogers ως πηγή έμπνευσής τους για τα ευρηματικά gags τους και τα τρελά ατυχήματα των ταινιών τους. Η ίδια, όμως, η Rogers δεν θεώρησε και τόσο κωμικά τα όσα της συνέβησαν. Αρχικά, την χτύπησε κεραυνός. Έπειτα, την ξαναχτύπησε. Πριν αναρωτηθείτε πόσες είναι οι πιθανότητες, προσθέστε στην λίστα παθημάτων την πτώση της από την πρύμνη ενός πλοίου, κατά την διάρκεια κρουαζιέρας.
Λίγο καιρό αργότερα, προχωρούσε με τον γιο της όταν αυτός της φώναξε «Μαμά, κοίτα ένα ωραίο πουλί». Το επόμενο που θυμάται η Rogers είναι μια νυχτερίδα να γαντζώνεται στο κεφάλι της και αυτή να τρέχει πανικόβλητη ζητώντας βοήθεια. Οι γύρω της συμμερίστηκαν τον πόνο της, συνεισφέροντας σε… ουρλιαχτά, πράγμα που εξαγρίωσε την νυχτερίδα, που άρχισε να της τραβάει το κεφάλι.
Ξεπερνώντας και αυτό το πάθημά της στο νοσοκομείο, η Rogers που σίγουρα δεν κράτησε το… κοκαλάκι της νυχτερίδας, συνέχισε τον μαραθώνιο εγκληματικής ατυχίας ως θύμα ληστείας και δέκτης πυροβολισμών. Η ίδια φέρεται μετά από όλα αυτά να δήλωσε: «Δε με φοβίζει ο θάνατος. Αλλά η ζωή με τρομάζει όσο τίποτα άλλο».


Κεραυνός –επτάκις- εν αιθρία

Ο Roy Sullivan, ένας φύλακας πάρκων στην Virginia των ΗΠΑ είναι υποψήφιος για το μεγαλύτερο σερί «καιρικών» ατυχιών, που κάνει τους δύο κεραυνούς της Rogers, παραπάνω, να μοιάζουν με μικροατύχημα. Επτά φορές ο Αμερικανός βίωσε το τίναγμα του κεραυνού, πράγμα που σημαίνει πως πέτυχε την μία πιθανότητα στις 22.000.000.000.000.000.000.000 που έχει κάποιος να πάθει κάτι ανάλογο.
Η πρώτη του φορά ήταν το 1942, όταν βρισκόταν πάνω σε έναν πυργίσκο παρακολούθησης. Οι επόμενες φορές τον βρήκαν να οδηγεί σε ένα βουνό, να ψαρεύει, να απλώνει τα ρούχα στην αυλή του, ακόμη και στο εσωτερικό του σπιτιού του. Τραγική ειρωνία: σε ηλικία 71 ετών, ο Sullivan αυτοκτόνησε. Ίσως ήθελε να αποδείξει την ανικανότητα των κεραυνών να καταφέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.


Η τύχη δεν ξέρει κολύμπι

Ευτυχώς ήξερε η Victoria Jessop, η οποία βρέθηκε όχι σε ένα, ούτε σε δύο, αλλά σε τρία μεγάλα ναυάγια των αρχών του 20ου αιώνα. Το 1911 εργαζόταν σαν καμαριέρα στο πολυτελές πλοίο Olympic. Στα μισά της διαδρομής, το πλοίο συγκρούστηκε με ένα πολεμικό σκάφος των ΗΠΑ. Σώα και αβλαβής, η Jessop πήρε «προαγωγή», καθώς προσελήφθη στον γνωστό σε όλους μας Τιτανικό. Η ιστορία, πάνω-κάτω, είναι γνωστή σε όλους μας. Παγόβουνο-Τιτανικός 1-0, ο Cameron έκανε μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες του και η Jessop αποχώρησε σε μία σωσίβια λέμβο, σώα και πάλι. Επόμενος σταθμός, το πλοίο Britannic. Σωστά μαντέψατε: βούλιαξε και αυτό. Η «αβύθιστη» γυναίκα τελικά πέθανε σε μεγάλη ηλικία από φυσικά αίτια και οι στάχτες της σκορπίστηκαν στην θάλασσα, στοιχείο απόλυτα γνώριμο για εκείνη.


Η επίμονη σφαίρα

Κάπου στα 1883, ο Harry Ziegland αποφάσισε να χωρίσει με την κοπέλα του. Εκείνη, πληγωμένη βαθύτατα, αυτοκτόνησε. Ο αδελφός της, μετά την τραγωδία, άρπαξε ένα όπλο, έσπευσε στο σπίτι του Ziegland, τον πυροβόλησε και στην συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε. Ο μόνος επιζήσας, τελικά, ήταν ο Ziegland, τον οποίο η σφαίρα προσπέρασε και καρφώθηκε στο δέντρο της αυλής του. Με αυτά τα δεδομένα, ο συγκεκριμένος άνδρας μάλλον τυχερός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Πολλά χρόνια μετά, όμως, στην προσπαθειά του να ξεφορτωθεί το γέρικο δέντρο με δυναμίτη, η σφαίρα επαναπυροδοτήθηκε και βρήκε τελικά τον στόχο της, έστω και ετεροχρονισμένα, περνώντας μέσα από το κεφάλι του Ziegland. Άμα δεν σε θέλει…

http://act-blogers.blogspot.com/

Κίτρινος θησαυρός

Δεν έπαιξα με παιχνίδια μικρός. Ακούγεται περίεργο; Ήμουν πρόσφυγας και ήταν πολυτέλεια... Μόνη μου παρηγοριά τα δωρεάν παιχνίδια... με πιο αγαπημένο το πέτρα-ψαλίδι-χαρτί. Οι δικοί μου βλέπετε, προσπαθούσαν να καλύψουν τις βασικές μας ανάγκες και ακόμα και το πιο φτηνό παιχνίδι ήταν όντως πολυτέλεια. Κλεισμένοι σε ένα δυάρι με τη ζέστη να μας περικυκλώνει στο κέντρο της Αθήνας, η μάνα μου πήρε την απόφαση να μου κάνει ένα υπέροχο δώρο. “Πάμε θάλασσα” μου πρότεινε. Δεν πέρασε πολύς χρόνος από τη στιγμή που το είπε για να κρατώ στα χέρια μου το εισιτήριο για τον επίγειο παράδεισο, τη θάλασσα.

Μέσα σε μια τσαντούλα χώραγαν όλα μας τα είδη θαλάσσης. Δυο πετσέτες και ένα μεγάλο μπουκάλι παγωμένο νερό. Φτάσαμε στον παράδεισο. Εκεί που όλα ήταν δικά μας γιατί ήταν δωρεάν... η θάλασσα, η αμμουδιά, και η σκιά ενός πεύκου... Με μιας βούτηξα και λίγες στιγμές αργότερα βγήκα να παίξω στην αμμουδιά. Ήθελα να φτιάξω τεράστια κάστρα, περίτεχνα ποτάμια που το κύμα θα έμπαινε μέσα και το νερό θα κατευθύνονταν σε μικρές λιμνούλες... Τα είχα όλα στο μυαλό μου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι με μόνο σου εργαλείο τα χέρια, δεν είναι τόσο εύκολο. Μπροστά μας έρχεται και κάθεται μια καλοβαλμένη οικογένεια. Με ένα παιδί στην ηλικία μου... Από τη γεμάτη τσάντα τους σαν να βγαίνουν από μαγικό καπέλο, ξεπροβάλλει στην αρχή ένας φανταχτερός νερόμυλος, δυο μικροί κίτρινοι εκσκαφείς σαν αληθινοί και ένα ολοκαίνουργιο, ακόμα σε διχτάκι, κίτρινο σετ με κουβαδάκια. Όλα μου τράβηξαν το ενδιαφέρον αλλά περισσότερο αυτό το προκλητικά καινούργιο σετ. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Παρακολουθούσα εκστασιασμένος κάθε του κίνηση καρέ–καρέ. Έβγαλε τα φτυαράκια τραβώντας τα και έμεινε το κουβαδάκι με ένα στρογγυλό κίτρινο καπάκι με τρύπες που χρησίμευαν στο να ρίχνεις τα υλικά με ακρίβεια. Άνοιγε από το πλάι και ξαναέκλεινε εγκλωβίζοντας μέσα στο κουβαδάκι την άμμο ή το θαλασσινό νερό ή ακόμα καλύτερα τη λάσπη.

Ήθελα τα παιχνίδια του τόσο πολύ... αλλά πιο πολύ αυτό το περίεργο κουβαδάκι γιατί φτυαράκι δεν χρειαζόμουν, είχα τα χέρια μου. Ήμουν πολύ ντροπαλός για να του ζητήσω να παίξουμε μαζί αλλά αρκετά θρασύς για να κάθομαι από απόσταση και να θαυμάζω ό,τι έφτιαχνε προσπαθώντας να αντιγράψω ό,τι έκανε... Τα καλοσχηματισμένα καστράκια του φτιαγμένα με όλα τα εργαλεία ήταν υπόδειγμα παιδικής αρχιτεκτονικής σε σύγκριση με τις δικές μου πρωτόγονες χωμάτινες σπηλιές που κατέρρεαν με το παραμικρό κυματάκι και φτου κι απ’ την αρχή.

Δεν κάθισαν πολύ γιατί σύντομα βλέπω τη μαμά του να σηκώνεται. Αρχίζει να μαζεύει τα δεκάδες παιχνίδια του. Εκεί κάτω από την ξαπλώστρα μισό-θαμμένο στην άμμο ίσα που φαίνονταν το κίτρινο στρογγυλό καπάκι. Παρακαλούσα από μέσα μου “να το ξεχάσει... να το ξεχάσει... να το ξεχάσει...”

Σκέφτομαι “υπάρχει θεός” γιατί βλέπω τη μαμά να απομακρύνεται κρατώντας από το χέρι τον μικρό. Είχα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω τους... και όταν ξαφνικά επέστρεψαν για να διαπιστώσουν αν ξέχασαν κάτι, γύρισα γρήγορα το κεφάλι μου από την άλλη μεριά για να μην συναντήσουν το ένοχο βλέμμα μου.

Τους παρακολουθώ μέχρι που φτάνουν στο αυτοκίνητό τους... η μαμά μπαίνει στη θέση του οδηγού και το κεφάλι του μικρού που ίσα που ξεπροβάλλει από το τζάμι, συναντάει το βλέμμα μου και βέβαια το κίτρινο καπάκι. Σκέφτομαι “δεν υπάρχει θεός” καθώς τον βλέπω να το δείχνει στη μαμά του αλλά διαβάζω τα χείλη της... ”ασ’ το τώρα ...θα σου πάρω άλλο...τι αξία έχει...” Αναθαρρεύω όταν βλέπω το αυτοκίνητο να ξεκινά. Τι αξία έχει ένα πλαστικό καπάκι που ξεκόλλησε από την πρώτη κιόλας χρήση; Τι αξία έχει; Για μένα ήταν κιόλας το παιχνίδι μου κι άρχισα να το θεωρώ δικό μου όταν από τη σκόνη που σήκωσε το αυτοκίνητο τους ήμουν σίγουρος ότι δεν μπορούσαν να με δουν να το κρατώ στα χέρια μου.

Με αυτό έφτιαξα ποτάμια που μέσα τους κύλαγε νερό. Πελώρια κάστρα μπροστά στην παραλία χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα τα γκρεμίσει το κυματάκι... είχα το εργαλείο για να τα ξανακάνω από την αρχή.

Δεν αργήσαμε κι εμείς να φύγουμε. Πολύ πιο γρήγορα μιας και δεν είχαμε πολλά να μαζέψουμε, η μαμά μου ήταν έτοιμη. Γεμάτος χαρά, πετάω μέσα στη τσάντα μας το κίτρινο πλαστικό καπάκι... “Ασ’ το εκεί που το βρήκες!” ακούω με αυστηρότητα τη μάνα μου... ”Μπορεί να έρθουν το απόγευμα...Δεν είσαι κλέφτης!”.

“Είμαι παιδί” απαντούσα από μέσα μου, ξέροντας όμως πώς στο τέλος της ημέρας είχε δίκιο... Η αλήθεια είναι ότι το άφησα... αφού όμως πρώτα φρόντισα να σκάψω μια μεγάλη τρύπα για να το κρύψω κάτω από το πεύκο... Εκείνο το γέρικο, τεράστιο πεύκο με τη δωρεάν σκιά. Ευχόμουν να μην το βρει ποτέ κανείς... να μην το πάρει κάποιο μεγάλο κύμα για να το ξαναβρώ σε κάποιο από τα επόμενα μπάνια μου....

Πολλά χρόνια μετά, ξαναβρέθηκα εκεί. Τίποτα δεν είναι όπως τότε... αλλά το δέντρο ακόμα πιο γέρικο και ταλαιπωρημένο, το σημάδι μου, στέκονταν εκεί, φύλακας του παιδικού μου θησαυρού. Ο μικρός μου γιος έπαιζε βαριεστημένα με τα δεκάδες κουβαδάκια του... Πήρα ένα από τα δικά του φτυαράκια και άρχιζα να σκάβω. Το βρήκα... το έδειξα στο γιο μου και του διηγήθηκα την ιστορία. Όταν φύγαμε από την παραλία του είπα να το κρύψει... «Κάποιο παιδί μπορεί να μην έχει να παίξει και να το βρει...βλέπεις, η φτώχεια και η προσφυγιά δεν τελειώνουν ποτέ», του είπα... «Ναι...αλλά το περιβάλλον τελειώνει, μας είπαν στο σχολείο» απάντησε μαζεύοντάς το από κάτω...


http://www.amstel-eco.gr/Amstel/el/main.action?catId=59
Πρώτο βραβείο στο Trash Stories της Eco Amstel, 2009...

Aφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.

Τα είδη των πεζών

1. Ο BEN JOHNSON

Έχετε δει τις γάτες στο δρόμο πού νομίζουν οι κακόμοιρες ότι αν τρέξουν αρκετά γρήγορα θα περάσουν απέναντι χωρίς να τις πατήσουν; Τα αποτελέσματα Τα βλέπουμε δυστυχώς συχνά να σαπίζουν στην άκρη του δρόμου. Τώρα ζώα είναι, οι άνθρωποι τι δικαιολογία έχουν;

Σκηνικό: Ξεκινάει να περάσει το δρόμο και εσύ λες δεν με κοιτάει, ας ρίξω μία κόρνα να καταλάβει ότι έρχομαι. Με πού την ακούει (προσέξτε, πάντα κοιτάει μόνο μπροστά με λαχτάρα το απέναντι πεζοδρόμιο) βάζει λοιπόν το κεφάλι κάτω και σαν τον Ben Johnson πού άκουσε πιστολιά τού τελικού των 100 μέτρων, βάζει το κεφάλι κάτω και Τα δίνει όλα. Εσύ στο μεταξύ έχεις αρχίσει Τα ζιγκ-ζάγκ μπάς και γλιτώσετε και οι δύο. Όσο για τις μούντζες που του ρίχνεις, πάνε στράφι γιατί το άτομο ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΕΙ ΑΛΛΟΥ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΠΡΟΣΤΑ

Ψυχολογία: Συνδυασμός αλόγου με παρωπίδες, άβουλου προβάτου και αγχωμένης γάτας.


2. Ο ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ

Αυτό το αστέρι πρόκειται για καταπληκτική περίπτωση αψυχολόγητου πάνω στον οποίο θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα πολλοί ψυχολόγοι.

Σκηνικό: Άδειος δρόμος και ενώ προχωράς κουλαριστός νάσου τον προβάλλει. Εσύ ήσυχος γιατί είναι φανερό ότι σε έχει δει, γιατί σε κοιτάει κατ'ευθείαν στα μάτια. Τότε γιατί προχωράει γραμμή κατ'απάνω σου; Αρχίζεις να ανησυχείς: <<Μα αφού κοιταζόμαστε πού πάει;>> Πες λοιπόν ότι έρχεται από δεξιά, εσύ κόβεις λίγο αριστερά αλλά αυτός ανοίγει βήμα. "Μα σημάδι με έβαλε;" αναρωτιέστε. Τώρα έχετε πλησιάσει επικίνδυνα, κόβεις κι άλλο αλλά αυτός το χαβά του. Αυτό ήταν, σφίγγεσαι για την επαφή, οπότε (εδώ προσέξτε) ο τύπος υποκλίνεται σαν Ευγενής Γιαπωνέζος, ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΣΥ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ. Χωρίς αμφιβολία περίπτωση σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας πού είναι πιο διαδεδομένη απ'ότι πιστεύαμε.

Χαρακτηριστικός τύπος: Νέος, ψιλογιάπης, έχει βγάλει δυό δεκάρες και νομίζει ότι είναι κυρίαρχος του κόσμου και με αυτοπεποίθηση τού τύπου <<με την 318i μου έχω μαζέψει αρκετούς από δαύτους, δεν τρέχει τίποτα.

Ψυχολογία: <<Ένα μηχανάκι είναι, σιγά το πράμα>> Τώρα αν του πεις να σου ρίξω κοτρόνα 200-300 κιλών με 60χλμ. θα χλομιάσει. Λες και το μηχανάκι είναι από βαμβάκι.


3. Ο ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ

Κατ'αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν φταίει για την αλλοπρόσαλλη (για Ελλάδα) συμπεριφορά του. Έτσι έχει μάθει. Δηλαδή, κύριε εγώ σαν πεζός πατάω την άσφαλτο και Τα τροχοφόρα κοκαλώνουν, έτσι δεν είναι;.....και μετά ήρθε στην Αθήνα.

Χαρακτηριστικός τύπος: Σορτσάκια, κοντομάνικα, παστέλ ανοικτά χρώματα (Χειμώνα, Καλοκαίρι) φωτογραφικές μηχανές και χαμόγελο τού τύπου <<κοίτα τους πού τρέχουν και δεν φτάνουν κολλημένοι από τον ιδρώτα, ενώ εγώ έχω να αποφασίσω τι δείκτη αντηλιακό θα βάλω σήμερα.

Σκηνικό: Εσύ βιάζεσαι γιατί Τα χθεσινά ξύδια δεν έχουν εξατμιστεί ακόμα, και το αφεντικό περιμένει να του φτιάξεις την ημέρα με την κατσάδα που θα σου ρίξει. Έχεις ρίξει τις σφήνες της ζωής σου και με την άκρη του ματιού σου τούς βλέπεις που ετοιμάζονται να διασχίσουν σαν πρόβατα την Πανεπιστημίου τίγκα στην κίνηση, ενώ συγχρόνως κοιτάνε στον ουρανό κάποιο νεοκλασικό πού μας ξέφυγε. Τα υπόλοιπα αυτονόητα. Συνήθως με Θεϊκή παρέμβαση, περνάς ανάμεσά τους βρίζοντας και αυτοί αναρωτιούνται για τα φρένα σου που χάλασαν και δεν σταμάτησες.

Ψυχολογία: Der hat mich mit seinem moped im fuss uberfahren. Sollte er nicht anhalten ??????


4. Ο ΣΚΙΑΓΜΕΝΟΣ ΛΑΓΟΣ

Ξέρετε πώς κυνηγάνε λαγούς; Τους στραβώνουν με φως και ακινητοποιούνται, ενώ οι ηρωικοί κυνηγοί τούς εξαφανίζουν από προσώπου γης. Φανταστείτε λοιπόν τον εαυτό σας, σαν Ένα κυνηγό της πόλης όχι αιθέριων υπάρξεων (δυστυχώς), αλλά προβληματικών υπάρξεων.

Σκηνικό: Εσύ και άλλοι δέκα ξεκινάτε από το φανάρι, μηχανάκια, αυτοκίνητα, νταλίκες, όλοι μαζί. Αυτός/ή πενήντα μέτρα πιο μπροστά είναι ήδη στη μέση τού δρόμου και ο εγκέφαλος της/του κάνει αργά-αργά επαφή ότι πλησιάζουν αυτά τα πράγματα και αυτός/ή πρέπει να κάνει κάτι. Στο σημείο αυτό, ο εγκέφαλος πού λέγαμε κουράζεται από την υπερπροσπάθεια και λέει να κάνει ένα διάλειμμα, αφήνοντας το υπόλοιπο σώμα να μιμείται την αγελάδα και το σπινθηροβόλο βλέμμα της. Κάθεται λοιπόν πάνω στην διαχωριστική λουρίδα αφήνοντας την πρωτοβουλία στους οδηγούς που στριμώχνονται για να μην τον πληρώνουν για άνθρωπο.

Χαρακτηριστικός τύπος: Κυρίως γυναίκες και κάποιας ηλικίας πού δεν ξέρουν πολλά πράγματα από οχήματα πού κινούνται με βενζίνη αντί για σανό.

Ψυχολογία: Ραν Ταν Πλάν.



5. O XΟΡΕΥΤΗΣ/ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ

Τούς έχουμε δει και τους ξέρουμε όλοι. Είναι για την ακρίβεια υποκατηγορία τού λαγού αλλά με τον εγκέφαλο να λειτουργεί με λίγο διαφορετικό τρόπο.

Χαρακτηριστικός τύπος: Ο ίδιος αλλά με μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών.

Σκηνικό: Όπως το προηγούμενο αλλά το μυαλό αντί να κάνει διάλειμμα, ρετάρει όπως η μηχανή μας με ηλεκτρικό πρόβλημα. Αρχίζει τώρα το άτομο την σάμπα μπρος πίσω, μπρος πίσω. και εσύ αρχίζεις να τη συνοδεύεις με την μηχανή κάνοντας δεξιά αριστερά, δεξιά αριστερά. Αυτή με τη σειρά της, σαν να μπαίνει στο νόημα, ακολουθεί Τα βήματα, δεξιά εσύ - δεξιά και αυτή, αριστερά εσύ - αριστερά κι αυτή. στο τέλος ό,τι προκύψει, πού ξέρεις μπορεί να γίνει και αιτία για γνωριμία.

Ψυχολογία: Γνήσια ξανθιά με μαύρες ρίζες φυσικά. (Εγκέφαλος ζημιωμένος από τις αναθυμιάσεις τού οξυζενέ)



6. Ο ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ

Θυμάστε το ανέκδοτο με το παιδάκι πού είχε τον πιο δυνατό μπαμπά γιατί σταμάταγε την κυκλοφορία με το ένα χέρι; Ε, μάλλον αυτό το παιδάκι μεγάλωσε και θέλει να μιμηθεί τον μακαρίτη πού ήταν τροχονόμος.

Χαρακτηριστικός τύπος: Μεσόκοπος, ξεκούμπωτο πουκάμισο με το τριχάρι στο βγάλσιμο, μακρύ νύχι στο δαχτυλάκι.

Σκηνικό: Κίνηση του θανατά, δεν πέφτει καρφίτσα. Πετάγεται ο τύπος μάγκας, πετάει χέρι στο κοντινότερο αυτοκίνητο, ξέρετε σαν μούντζα με κλειστά τα δάκτυλα. <<Σταματάτε περνάει ο Μητσάρας>> και με υπηρεσιακό ύφος προχωράει. Τώρα εσείς αφήσατε πεντακόσιες δραχμές λάστιχο στην άσφαλτο και νιώθετε την επιθυμία να τον χαιρετήσετε με τη σειρά σας αλλά με ανοικτά τα δάκτυλα. Άντε δεν πειράζει, αφήστε τον στην φαντασίωσή του. Στο κάτω κάτω τροχονόμος ήθελε να γίνει και κατέληξε να σπρώχνει καροτσάκια στο Σκλαβενίτη.

Ψυχολογία: Οιδιπόδεια στο ηλίθιό της.



7. Ο ΨΑΡΑΣ

Ιδιάζουσα περίπτωση από την άποψη ότι εκδηλώνεται συγκεκριμένες ώρες τής ημέρας μόνο. Ενώ λοιπόν μπορεί να είναι ένας λογικός και ισορροπημένος άνθρωπος, αρχίζει να τα χάνει όταν έρθει η ώρα να βρει ταξί ή λεωφορείο, όταν δηλαδή αρχίζει το ψάρεμα.

Σκηνικό: Θα τον βρεις κυρίως μεσημεριανές ώρες να βουτάει στον δρόμο αψηφώντας τον θάνατο για να σταματήσει ταξί ή σε μπουλούκια να έχουν καταλάβει την μισή άσφαλτο και να χειρονομούν σαν τρελοί για να σταματήσει το ήδη γεμάτο λεωφορείο. Εσείς μακριά προς Θεού, γιατί δεν βλέπουν τίποτα άλλο και όσο χειρονομούν να σας ρίξουν χαστούκι εν κινήσει και να μη το καταλάβουν.

Χαρακτηριστικός τύπος: Άνθρωπος, δύο χέρια, δύο πόδια, μισό μυαλό.

Ψυχολογία: Λόγω μοτοσυκλέτας έχω διακόψει τις συναλλαγές με τούς <<κατά τ'αλλα συμπαθείς>> (sic) εκπροσώπους της τάξης των <<αυτοκινητιστών>> (Ταρίφες) οπότε δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για την ψυχολογία των ψαράδων σε αυτήν την περίπτωση. Παρατηρώντας όμως το τρελλό τους βλέμμα και τις ακατάσχετες χειρονομίες τους υποθέτω ότι πρόκειται για προσωρινή τρέλλα του τύπου ναυαγού πού είδε βάρκα σωτηρίας λίγο πριν πάει κάτω για τρίτη φορά. το είδος της προσωρινής τρέλλας που επικαλούνται τα δικαστήρια για να συγχωρήσουν μέχρι φόνο. Γι 'αυτό εσείς μακριά.



8. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΡΑΧΝΗ

Σχεδόν πάντα γυναίκα και επικίνδυνη σχεδόν όσο η ταραντούλα πού απλώνει την παγίδα περιμένοντας τα ανυποψίαστα θύματά της. Εδώ έχουμε περίπτωση μεταλλαγής σε πεζό γιατί πρόκειται για την τύπισσα πού πάρκαρε και βγαίνει από το αμάξι.

Ψυχολογία: Αλλοπρόσαλλα λόγω έλλειψης αισθητηρίων οργάνων, και εξηγώ: Η χαρακτηριστική εκπρόσωπος της κατηγορίας αυτής πιστεύει ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε για να την παρατηρεί και όχι αυτή για να παρατηρεί τον κόσμο. Έτσι εξηγείται και ο λόγος που τα αισθητήρια όργανα που καλούνται να λάβουν ερεθίσματα από το περιβάλλον μακρύτερα του ενός μέτρου έχουν ατροφήσει.

Σκηνικό: Την έχετε πάρει χαμπάρι από την ώρα πού οδηγάει το Punto της. Έχει καβαλήσει τρία πεζοδρόμια, έχει πατήσει δύο γάτες, η φούστα της κρέμεται πιασμένη έξω από την πόρτα και γενικώς το αμάξι της έχει εμφανή τα σημάδια της χρήσης. Βέβαια όπως είπαμε, οι αισθήσεις της δουλεύουν μέχρι ένα μέτρο, οπότε γιατί να κοιτάει έξω την ώρα τής βαρετής οδήγησης την στιγμή πού μπορεί να κάνει κάτι εποικοδομητικό, όπως να φτιάξει το μέϊκ άπ στο καθρεπτάκι. Τώρα, έχετε δει τους λογικούς ανθρώπους όταν παρκάρουν και ανοίγουν την πόρτα τους, το κάνουν σιγά-σιγά και τσεκάρουν εάν έρχεται κανείς. Στην περίπτωσή μας δε βλέπεις τίποτα παρά μία πόρτα ξαφνικά να ανοίγει τέντα στο μισό μέτρο. Το ωραίο είναι ότι εάν δεν καταφέρετε να την αποφύγετε και τσακιστείτε, είναι ικανή να μην σας μιλήσει καν, γιατί θα το θεωρήσει κάτι πολύ φυσικό.

Υποκατηγορία: Ανοίγει την πόρτα του Ταξί. Εδώ συνήθως βγαίνει και η ίδια με τα΄ψώνια της και την παίρνετε παραμάζωμα και αυτήν μαζί.



9. HIGHLANDER Ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Χαρακτηριστικός τύπος: Άτομα μεγάλης ηλικίας, βάδισμα αργό αλλά βασανιστικά σταθερό. Απόλυτη εμπιστοσύνη στην ικανότητά του επιβίωσης.

Ψυχολογία: Εδώ γλίτωσα δύο πολέμους, κατοχή, τις μισές γνωστές ασθένειες και τον/την συχωρεμένο σύζυγό μου, σιγά μην κωλώσω σε μερικά ψωρομηχανάκια. Χρησιμοποιώ την ηλικία μου σαν ασπίδα και μπαίνω στη φωτιά.

Σκηνικό: Ε, το ξέρετε πια. Αργό βάδισμα σε δρόμο πού δεν τολμά να περάσει η Πατουλίδου, ελαφρά ανασηκωμένη μαγκούρα, μουρμουράει κατάρες στους οδηγούς και Τα οχήματα του διαβόλου πού τρέχουν σαν τρελλά και θα πάνε στον άλλο κόσμο πριν από αυτόν κλπ.κλπ.



10. ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ

Όχι με την έννοια του καλοκάγαθου προβάτου Τού Θεού, αλλά με το χαρακτηριστικό τού ζώου αυτού να ακολουθεί το μπροστινό του ακόμα και στον γκρεμό.

Ψυχολογία: Όχλου, γιατί δρα σε μπουλούκια.

Σκηνικό: Στα σήματα (για όσους πέρασαν με διάβασμα) λέει ότι στο πράσινο περνάμε, στο κόκκινο σταματάμε. Τότε γιατί ενώ το φανάρι είναι πράσινο για σένα και ένας κόκκινος Σταμάτης κοτζάμ μαντράχαλος μπροστά τους, βλέπεις Τα πρόβατα άνευ τσοπάνου να διασχίζουν αμέριμνα τον δρόμο;;; Είναι απλό: Σου λέει τι να κάνει ένα μηχανάκι εναντίων όλων μας; Ο καθένας μόνος του θα σταματούσε αλλά λόγω και Ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, ο όχλος υποσκελίζει τον Νόμο. Σταματήστε και περιμένετε, τι να κάνετε; Ελλαδιστάν γαρ...

Ασφαλιστικό

Mε σημαντικές αλλαγές υπέρ των ασφαλισμένων κατατέθηκε το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό.

Πιο αναλυτικά εισάγονται προς ψήφιση οι παρακάτω ρυθμίσεις:

1. Όλοι οι αποθανόντες ασφαλισμένοι δικαιούνται αναδρομική σύνταξη σε περίπτωση αναστάσεως.

2. Ασφαλισμένοι που έχουν έξι δάχτυλα στο αριστερό πόδι και ανάλογο αριθμό στο δεξί χέρι και έχουν πλήρη ασφάλιση 41 χρόνια δικαιούνται σύνταξη στα 59ο έτος.

3. Προσαύξηση 30% στη σύνταξη θα λαμβάνουν οι μητέρες ανήλικων τέκνων με συμπληρωμένο το 80ο έτος ηλικίας.

4. Συνταξιούχοι με δυσανεξία στα γαλακτοκομικά θα λαμβάνουν δωρεάν 2 γιαούρτια με την προϋπόθεση να καταναλώνονται από τους ίδιους και παρουσία ελεγκτού.

5. Θεσμοθετείτε η δωρεάν επίσκεψη σε οδοντίατρο και κουρέα για συνταξιούχους με μασέλα και φαλακρούς αντίστοιχα.

6. Σε οικείους ασφαλισμένων που αποδημήσουν εις Κύριον πριν λάβουν σύνταξη, θα αποστέλλεται ευχαριστήριος επιστολή με τις υπογραφές Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδου.

7. Τέλος, η ευνοϊκή ρύθμιση Νο 1 δεν ισχύει για όσους ασφαλισμένους ονομάζονται Χριστός ή Λάζαρος.

Μα τι όνειρα έκανες?

Είσαι ο ίδιος που πριν από κάποια χρόνια τέτοια μέρα, στιβαζόσουν στα αστικά λεωφορεία , μαζί με δεκάδες άλλους,κρατώντας ένα ψυγείο από φελιζόλ, με προορισμό την πιο κοντινή παραλία...Είσαι ο ίδιος που μόλις τέλειωνες το σπαστό καφεδάκι σου,άνοιγες στη θάλασσα το τάπερ με τα γεμιστά , μπούκωνες τα παιδιά σου, και τα φώναζες να μη βουλιάξουν....

Εσύ είσαι , που τότε κοίταζες με δέος τους γερμανούς, αυστριακούς και τόσους άλλους τουρίστες, που έφταναν στην παραλία σου με mercedes διχίλιαρες, κι έσκαγες από τον πόνο και το φθόνο σου....κι αν σε παιρνε ο ύπνος στο ψαθάκι σου...ονειρευόσουν...

Μα τι όνειρα έκανες.....?

Και να που ήρθε η μέρα που θα ξαναπάς στην παραλία σου....μα οδηγείς διχίλιαρο...κι ας το γεμίζεις με το ζόρι...δεν παίρνεις το ψαθάκι σου πλέον...αράζεις στην ξαπλώστρα στο beach bar...κι ας σου χρεώνει την ξαπλώστρα, χώρια την ομπρέλα, χώρια τον καφέ....μα ο καφές σου είναι fredoccino...κι είναι και σε μούρικο ποτήρι...ε ρε και να σε βλεπε τώρα εκείνος ο γερμανός τουρίστας....θα έσκαγε! Κι άμα τελειώσεις τον καφέ, θα κάτσεις για ψαράκι στην ταβέρνα, φέρε, φέρε ,φέρε....μα που είναι εκείνοι οι τουρίστες...? Να σε δουν τώρα...να δουν πόσο σπουδαίος έγινες, πόσα απέκτησες....με τον κόπο σου ναι...

Μα δε θέλω να σε κρίνω, το αξίζεις μια δυο μέρες να ξεφύγεις....ζόρικα τα πράγματα όλη τη βδομάδα στη δουλειά, πώς να βγει κι επόμενη...δίκιο έχεις ..να πας!

Άλλωστε τόσες ώρες έψαχνες να φουλάρεις....και πόση ώρα έφαγες στην ουρά ε....κι είχες και καιρό να φουλάρεις, δέκα ευρώ έβαζες...και τώρα, πω πω...αλήθεια πόσα έδωσες ?

Μα έχεις δίκιο, χαλάλι , δέκα φορές χαλάλι...τι άλλο σου έμεινε..μια ευχαρίστηση έχεις μόνο...να πας...στο δρόμο να προσέχεις μόνο, γιατί έχει κίνηση μεγάλη...κι η επιστροφή θα είναι δύσκολη..θα γκρινιάζει κι η γυναίκα σου...μα είσαι άρχοντας στο διχίλιαρό σου , μη μασάς...μόνο που δεν έρχονται πια εκείνοι οι τουρίστες να σε δουν, να σκάσουν....

Γιατί ρε φίλε εσύ το ξέρεις -πάντα το ξερες- στο μάθαν και στο σχολείο άλλωστε, είσαι ανώτερη φυλή...και τώρα πια μπορείς και να το αποδείξεις....


Ντόρα
http://isonomia-gia-olous.blogspot.com/

Φεύγω από την Αθήνα!

Τελευταία, βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να θέλω να κλωτσήσω συνανθρώπους μου. Αυτό συμβαίνει τις πρώτες πρωινές ώρες κυρίως. Τότε που, σύμφωνα με διεθνείς πανεπιστημιακές έρευνες, ο εργαζόμενος παθαίνει εμφράγματα και η κοινωνία είναι εχθρική. Τότε που γίνεται της κακομοίρας στους δρόμους και οι περισσότεροι αλληλοπατιόμαστε και σπρωχνόμαστε ευγενικά, για να προλάβουμε να πάμε στις δουλειές μας (όσοι έχουμε ακόμη – εννοείται). Αυτές τις ώρες, οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου (που κάποτε ήταν ενωμένοι) μοιράζονται τα πιο εχθρικά συναισθήματα. Όπως κι εγώ.

Ας πάρουμε για παράδειγμα, λοιπόν, το λεωφορείο στο οποίο επιβιβάζομαι σε κατάσταση ύπνου ή σε κατάσταση alarm κάθε πρωί. Εκεί μέσα σπρώχνονται μαζί μου καμιά τριανταριά ακόμη συνάνθρωποί μου, διαφόρων αποχρώσεων και σχημάτων. Προσπαθώ να αυτοσυγκεντρωθώ. Κοντά μου είναι και ο συνταξιούχος του προηγούμενου μαθήματος (που πηγαίνει στην τράπεζα να δει τις καταθέσεις του κλπ). Συνεχίζω την προσπάθεια συγκέντρωσης στον τετραγωνισμό του κύκλου και ξαφνικά τα νεύρα μου τεντώνονται: ένα τερατώδες ακορντεόν βελάζει στ' αυτιά μου και το πασίγνωστο χιτ «άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα» κατακλύζει το λεωφορείο. Κοιτάω με ανάμεικτα συναισθήματα τους οργανοπαίχτες. ΔΕΝ ΘΕΛΩ, σκέφτομαι. Δεν μπορώ να λυπηθώ τέτοια ώρα. Μόλις ξύπνησα κι έχω να πάω στο γραφείο. Το βέλασμα σφηνώνει στο θεόστενο διάδρομο του σκάφους κι εγώ προσπαθώ να βρω την πόρτα. Μα κανένας ρομαντισμός ρε κορίτσι μου; με κοιτάει με λύπηση μία κυρία. Κανένας δυστυχώς μαντάμ. Κοιτάω το μισθό μου κομμένο στα τέσσερα να μπουσουλάει στο πάτωμα του λεωφορείου χωρίς ελπίδα ενηλικίωσης και αναρωτιέμαι πώς θα χωρέσει το πιάνο που έμαθα, στο λεωφορείο της χώρας, που ίσως να μεταναστεύσω. Λάθος όργανο διάλεξα, καταλήγω και πηδάω έξω.

Το απόγευμα κάνω ακόμη ένα λάθος και πάω για καφέ στην πλατεία. Ένας λυπημένος άνθρωπος – ψιλικατζίδικο, ορμάει και αφήνει στο τραπέζι μου ένα ράφι αναπτήρες, φακούς, ανεμιστήρες, μπαλίτσες που αναβοσβήνουν, κοκαλάκια και άλλα άχρηστα και χρήσιμα αντικείμενα. Δεν έχει σπουδάσει μάρκετινγκ και τα ακουμπάει άτσαλα όλα μαζί ανακατεμένα. Ένα χαρτάκι, με όλο το οικογενειακό θρίλερ της ζωής του, τοποθετείται με το ζόρι ανάμεσα στο ποτήρι με το νερό και το τασάκι, ενώ προσπαθώ να κατεβάσω τη δεύτερη γουλιά καφέ. Οι ερινύες αρχίζουν να πετάνε πάνω από την πλατεία. Είμαι κι εγώ μία ένοχη. Δεν χρειάζομαι τίποτα από όλα αυτά που είναι μπροστά μου, αλλά τώρα είναι απόγευμα και δεν είμαι έξαλλη πια. Αγοράζω έναν κιτς αναπτήρα και αισθάνομαι εξιλεωμένη. Το αεράκι διώχνει τις ερινύες μακριά. Ετοιμάζομαι να φύγω, αλλά δεν προλαβαίνω. Από τα δεξιά ένας έφηβος ρομά (για να το πω κομψά και να είμαι politically correct) με παρακαλάει να πάρω λουλούδια με το ζόρι. Ακουμπάει ένα ματσάκι στο τραπέζι μου. Με κοιτάει σαν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή πριν τον αποκεφαλισμό. Εγώ η Σαλώμη τον σνομπάρω. Τον εκνευρίζω. Ανταλλάσσουμε ματιές μίσους και έχω την ψευδαίσθηση ότι τον νίκησα. Λάθος. Η σερβιτόρα πιο ξύπνια κατάλαβε. «Άστο κινητό κάτω και πάρε τα λουλούδια σου από το τραπέζι», του φωνάζει. Ο έφηβος και πρώην μελοθάνατος ρομά αρχίζει να διαμαρτύρεται σε άπταιστα ακαταλαβίστικα και σηκώνει το ματσάκι με τα λουλούδια από το τραπέζι. Το κινητό μου είναι από κάτω και αναστενάζει. Ο νεαρός απομακρύνεται. Ευχαριστώ την κοπέλα και φεύγω κι εγώ.

Παίρνω το δρόμο για το Μετρό. Κατεβαίνοντας, συναντάω τον γνωστό ηλικιωμένο με τις σακούλες, που ψαρεύει σκουπίδια στον κάδο έξω από τον ΟΣΕ. Άραγε, τι έχει το μενού απόψε, αναρωτιέμαι...

Ένας νεαρός με μια κοπέλα αγκαλιά θέλουν να με ρωτήσουν κάτι. Σταματάω ανύποπτη. Μήπως έχεις ένα ευρώ; Μήπως σου περισσεύει ένα εισιτήριο; Με κοιτάνε και δεν με βλέπουν στην πραγματικότητα. Μου μιλάνε και ταλαντεύονται. Είναι αλλού. Εγώ, όμως, είμαι εδώ και δεν μου περισσεύει εισιτήριο. Τους δίνω το ευρώ. Ποιος σώνει ποιον ακριβώς εκείνη τη στιγμή; Κοιτάω τα μάτια τους και αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο τυχερός. Αυτοί στον κόσμο τους ή εγώ στο δικό μου; Απομακρύνομαι βιαστικά και τους αφήνω πίσω μου να αιωρούνται και να χαζογελάνε, ευτυχισμένοι μάλλον.

Τελικά μπαίνω στο Μετρό. Ουφ! Πάω σπίτι. Ακούω τον απαίσιο ήχο - σύνθημα να κλείσουν οι πόρτες, λες και είμαι στο ψυχιατρείο και βγάζω το βιβλίο μου. Μπα, δεν υπάρχει περίπτωση… Μία δυνατή φωνή με ξεσηκώνει:

«Ακούστε με σας παρακαλώ, ακούστε με! Βγήκα πριν ένα μήνα από τη φυλακή. Βοηθείστε με να μην ξαναμπώ. Είμαι καθαρός, αλλά δεν βρίσκω δουλειά πουθενά». Ούτε κι εγώ θα ξαναβρώ, σκέφτομαι, και δεν ξέρω καν πού είναι η φυλακή. Για φαντάσου, έχουμε κάτι κοινό με αυτόν τον τύπο.
Βγαίνω τρέχοντας στην Εθνική Άμυνα (Φαντάσου να μην υπήρχε και αυτό το υπουργείο, τι θα γινόταν στη χώρα μας… Εδώ υπάρχει και μας έχει επιτεθεί ολόκληρο ΔΝΤ. Εθνική Άμυνα; Τι είναι αυτό; Ένας απλός σταθμός Μετρό μάλλον και τίποτα άλλο).

Κι όμως, το βράδυ, που όλη η φύση ησυχάζει, εγώ ακόμη δεν έχω βρει την ησυχία μου... Κάθομαι για φαγητό σε μια ταβέρνα και να η παρέα με τους χαρούμενους οργανοπαίχτες να κρέμεται από πάνω μας. Τραγούδια των αδελφών Κατσάμπα, μου σηκώνουν την τρίχα, και το πιρούνι με τη φάβα προσγειώνεται εκνευρισμένο στο πιάτο. Ο παραλίγο Ισπανός τραγουδιστής, κουνάει το ντέφι όλο νεύρο και το απλώνει δίπλα μου να τον επιβραβεύσω. Αναρωτιέμαι τι θα ‘πρεπε να είχα κάνει, για να μη συναντήσω όλους αυτούς τους καημένους που με περιτριγυρίζουν από τις 8 το πρωί που βγήκα στους δρόμους.

Η βενζίνη φταίει για όλα. Η ΒΡ, η Shell και τα Εμιράτα. Αλλιώς, θα είχα πάρει το αυτοκίνητό μου. Τον Πακιστανό που μου καθαρίζει τα τζάμια τον έχω μάθει με το μικρό του όνομα. Δεν πα’ να το ‘χω πλύνει πριν τρία λεπτά; Εκείνος απτόητος θα έρθει να μου το ξαναπλύνει. Θα ‘ρθει κι ο άλλος ο ιωδέ, με τα λουλούδια του νεκροταφείου. Θα κολλήσω και γρίπη για να πάρω και τα χαρτομάντιλα του φίλου μου του Ινδού. Θα καπνίζω με την ησυχία μου, θα παρκάρω στο Κολωνάκι με 80 ευρώ την ώρα ή δεν θα βρω να παρκάρω πουθενά και θα γυρίσω σπίτι, αλλά θα έχω τουλάχιστον την τύχη να είμαι μόνη μου στο αυτοκίνητό μου. Παρέα με το ραδιόφωνο και τις απίστευτες πρωινές εκπομπές να με ξεκουφαίνουν με τους πανέξυπνους διαγωνισμούς του στυλ: για ποια Ελληνίδα τραγουδίστρια γράφτηκε το τραγούδι «Δώδεκα». Για τη Σοφία Βέμπω, την Άννα Βίσση ή μήπως για την Όλγα Τρέμη. Δύσκολη ερώτηση και μια πιο δύσκολη ταλαιπωρεί το μυαλό μου: Το «Φεύγω» γράφτηκε για τη Χαρούλα, για εσένα ή για εμένα τελικά;

Ελίνα Λαζαρίδου

Γράμμα στο κράτος δικαίου...

Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Φέρες 10 Ιουνίου 2010

Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.

Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!

Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.

Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.

Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!

Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.

Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.

Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.

Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.

Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.

Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.

Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.

Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.

Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).

Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;

Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.

Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.

Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.

Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;

Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!

Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.

Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.

Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.

Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;

Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!

Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.

Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.

Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.

Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;

Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.

Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.

Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος

Δικηγόροι για κλάμματα...

Τα ακόλουθα είναι από το βιβλίο 'Disorder in the American Courts', και έχουν ειπωθεί από ανθρώπους σε δικαστήρια- έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ στην Αμερική, οι οποίοι μετά βίας παρέμεναν σοβαροί την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις....


ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ¨: Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σας είπε ο άντρας σας εκείνο το πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ. Είπε "Πού βρίσκομαι, Κάθριν;"
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και γιατί σας........
αναστάτωσε τόσο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Το όνομά μου είναι Σούζαν!


ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Είστε σεξουαλικά ενεργή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ¨ 'Οχι, απλώς μένω ξαπλωμένη.


ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Αυτή η μυασθένεια σας επηρεάζει τη μνήμη σας;
΅ΜΑΡΤΥΡΑΣ¨ Ναι..
ΔΙΚ: Και με ποιους τρόπους σας επηρεάζει τη μνήμη;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ξεχνάω..
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ξεχνάτε; Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα για κάτι που έχετε ξεχάσει;


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Τώρα, γιατρέ, δεν αληθεύει ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθάνει στον ύπνο του, δεν το γνωρίζει ως το άλλο πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα, στ' αλήθεια περάσατε τις εξετάσεις για άσκηση νομικού επαγγέλματος;


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας.


ΔΙΚ: Ήσουν παρών όταν πάρθηκε η φωτογραφία σου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα με δουλεύετε;


ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ώστε η ημερομηνία της σύλληψης του παιδιού ήταν η 8η Αυγούστου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και τι κάνατε εκείνο τον καιρό;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Έκανα σεξ.


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κύριε Δικαστά, νομίζω χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να πάρω άλλον;


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε;


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ήταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένεια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. Ήταν άντρας ή γυναίκα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κανα τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα...


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις αυτοψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ : Όλες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ.


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: ΌΛΕΣ σας οι αντιδράσεις και απαντήσεις ΠΡΕΠΕΙ να είναι με λέξεις. Οκέι; Σε ποιο σχολείο πήγατε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Με λέξεις.


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 πμ.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω.


ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν διενεργήσετε τη νεκροψία, ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός;
ΜΑΡΤΥΡΑ΅Σ: Όχι
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι..
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε την αυτοψία;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: 'Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Α, μάλιστα. Όμως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ' όλα αυτά, να είναι ακόμα ζωντανός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν- θα μπορούσε να είναι ζωντανός και να ασκεί τη δικηγορία.

Γυναίκες και μουντιάλ

1. Από 11 Ιουνίου μέχρι 11 Ιουλίου οφείλεις να διαβάζεις αθλητικές εφημερίδες ώστε να ξέρεις τι συμβαίνει στο Μουντιάλ και να μπορείς να παίρνεις μέρος σε συζητήσεις. Αν δεν το κάνεις θα σε κοιτάνε με μισό μάτι ή απλά θα σε αγνοούν. ΜΗΝ παραπονεθείς αν δεν σου δίνει κανείς σημασία.

2. Κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ η τηλεόραση είναι δική μου, δική μου,δική μου. Ανά πάσα στιγμή. Χωρίς εξαιρέσεις.

3. Δεν με πειράζει αν πρέπει να περάσεις μπροστά από την τηλεόραση κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, εφ'όσον συρθείς στο πάτωμα και δεν μου αποσπάσεις την προσοχή. Αν αποφασίσεις να σταθείς γυμνή μπροστά μου, βεβαιώσου ότι δεν θα πουντιάσεις γιατί δεν θα έχω χρόνο να σε πάω στο γιατρό ή να σε νταντεύω.

4. Όταν έχει αγώνα θα είμαι τυφλός, κουφός και μουγκός, εκτός αν χρειαστώ κι άλλη μπύρα ή κανένα σάντουιτς. Δεν θα 'σαι στα καλά σου αν περιμένεις να ακούσω αυτά που έχεις να πεις, να ανοίγω την πόρτα ή να απαντάω στο τηλέφωνο. Ξέχνα το.

5. Όταν θα πηγαίνεις για ψώνια, να κανονίζεις ώστε να υπάρχουν ανά πάσα στιγμή τουλάχιστον 2 εξάδες μπύρα στο ψυγείο όπως επίσης και πολλά σνακ. Α, και μην κάνεις γκριμάτσες όταν έρχονται οι φίλοι μου για να δούμε κάποιο ματς. Σε αντάλλαγμα θα σου επιτραπεί η χρήση της τηλεόρασης μεταξύ 12-6 το ξημέρωμα, εκτός και αν έχει επανάληψη
κάποιου καλού ματς.

6. Please please PLEASE αν είμαι εκνευρισμένος γιατί η ομάδα μου χάνει, ΜΗΝ μου λες ότι είναι μόνο ένα παιχνίδι ή ότι είσαι σίγουρη πως θα κερδίσουν την επόμενη φορά. Αν το κάνεις θα θυμώσω κι άλλο και θα σε αγαπάω λιγότερο. Δεν πρόκειται ποτέ να ξέρεις περισότερα για το ποδόσφαιρο από μένα και τέτοιου είδους εμψυχώσεις θα οδηγήσουν σε χωρισμό ή διαζύγιο!

7. Είσαι καλοδεχούμενη να κάτσεις μαζί μου για να δούμε έναν αγώνα και μπορείς να μου μιλήσεις στο ημίχρονο, μόνο όταν θα χει διαφημίσεις και μόνο αν το σκορ με ευχαριστεί. Ξαναλέω, ΕΝΑΝ αγώνα, οπότε μην σκεφτείς να χρησιμοποιήσεις το Μουντιάλ σαν μια φτηνή δικαιολογία για να περνάμε όλη τη μέρα μαζί!

8. Αν νομίζεις ότι θα κάνουμε έρωτα αυτόν τον μήνα...είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Μοναδική περίπτωση είναι ένα στα πεταχτά, κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου, φυσικά, και μόνο εάν κερδίζει η ομάδα που υποστηρίζω.

9. Τα replay των γκολ είναι πολύ σημαντικά. Δεν με νοιάζει αν τα έχω δει ή όχι ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΔΩ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ!

10. Πες στους φίλους σου να μην κανονίσουν οποιουδήποτε είδους συγκεντρώσεις που απαιτούν την παρουσία μου γιατί:
1ον: Δεν θα πάω
2ον: Δεν θα πάω, και
3ον: Δεν θα παω.

11. Οι εκπομπές μετά τους αγώνες που δείχνουν τα καλύτερα στιγμιότυπα είναι εξίσου σημαντικές με τους αγώνες. Μην σου περάσει από το μυαλό να πεις "Μα...τα έχεις ξαναδεί αυτά, βάλε να δούμε dancing with the stars"... Μαμούνια. Ξέχασες κι όλας τον κανόνα #2?

12. Απαγορεύονται διά ροπάλου εκδηλώσεις θαυμασμού όπως: "Αχ τι γλυκούλης που είναι αυτός ο Messi" όταν θα πανηγυρίζει το 5ο γκολ της Αργεντινής στον αγώνα με την Ελλάδα.

13. Τέλος, εκφράσεις του στυλ "Ευτυχώς το μουντιάλ είναι μόνο κάθε 4 χρόνια" κράτα τες για τον εαυτό σου, γιατί πριν το καταλάβεις θα χουν αρχίσει τα προκριματικά του Champions League.

Ευχαριστούμε προκαταβολικά για την συνεργασία σας!

Με εκτίμηση,
Οι άντρες του κόσμου

Ο ξεφτέλληνας

Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαφτίσια του. Ελεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξαναέλεγε την ιστορία για τα κοροΐδα τους Σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο Volvo.

Mε το Volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.

Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το Volvo και πήρε μια 318, BMW με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.

Τον χώσανε οι κολλητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτιά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.

Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ' την κωλότσεπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.

Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρίφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.

Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.

Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. Αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι, ίδια μ αυτά του Καραμανλή του νεωτέρου που κι αυτός στο Αμέρικα έφαγε τα νιάτα του σπουδάζοντας .πρωθυπουργός.

Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.

Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.

Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπάρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που έφερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.

Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο άλλαξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.

Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.

Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.

Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.

Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.

Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά...

Η σοφία της ζωής

Ο Κόναν πληροφορείται ότι στην άλλη άκρη του κόσμου υπάρχει ένα πανύψηλο βουνό, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ένα παλάτι και μέσα στο οποίο κατοικεί ο γέροντας που κατέχει την απόλυτη σοφία της ζωής. Ζαλώνεται, λοιπόν, την ασπίδα, γραπώνει τη σπάθα, φοράει το γούνινο σωβρακάκι του και ξεκινάει για το βουνό.

Περνάει την Έρημο της Δίψας, το Φαράγγι Χωρίς Πάτο, ξυστά απ' το Πηγάδι των Χιλίων Ευχών, και μετά από πορεία εκατό ημερών στην Τούνδρα των Μηδέν Βαθμών Κέλβιν, φτάνει στους πρόποδες του Βουνού της Σοφίας, το οποίο βλέπει να χάνεται μέσα στα σύννεφα. Αρχίζει την ανάβαση, τα μπράτσα σφίγγονται, οι φλέβες τινάζονται, το γούνινο σωβρακάκι τον προστατεύει απ' το κρύο. Βρυχάται όταν, κουρασμένος από την ανάβαση, πατάει στο πλάτωμα στην κορυφή και βλέπει το κάστρο του Γέροντα να ορθώνεται απροσπέλαστο μπροστά του.

Η ξύλινη πύλη είναι κλειστή, αλλά την γκρεμίζει βρυχόμενος με ένα χτύπημα της ασπίδας του. Η επόμενη πόρτα, πιο βαριά, απαιτεί πιο δυνατό χτύπημα. Η τρίτη, σιδερένια, πέφτει μετά απ'το δεύτερο χτύπημά του. Η τελευταία βαριά σιδερένια πόρτα πέφτει με θόρυβο καθώς ο βρυχηθμός του Κόναν σπάει τη σιωπή της ψυχρής κυκλικής αίθουσας, στην οποία ο γέροντας συλλογίζεται με τα δάχτυλα ενωμένα κάτω απ'το πηγούνι του καθισμένος στον θρόνο του.

Ο Κόναν πλησιάζει το κέντρο της αίθουσας και ακουμπάει τα όπλα του μπροστά στα πόδια του Σοφού.

- Ρησπέκτ, γέροντα. Μου είπαν ότι κατέχεις το μυστικό των μυστικών.

- Υπάρχουν και τα πόμολα, Κόναν!

- Μιλάς με γρίφους, γέροντα....

Μεγάλα λόγια...

Το άλογο θα μείνει για πάντα, ενώ το αυτοκίνητο είναι μόνο ένας νεωτερισμός, μια φούσκα.
Ένας τραπεζίτης στις αρχές του 20ου αιώνα.


Ό,τι μπορούσε να εφευρεθεί, έχει εφευρεθεί.
Ο επικεφαλής του Αμερικανικού γραφείου ευρεσιτεχνιών (1899)


Δεν έχει σημασία τι θα κάνει. Δεν θα καταφέρει ποτέ του τίποτα.
Ένας από τους δασκάλους του Αϊνστάιν


Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές στο μέλλον μπορεί να ζυγίζουν κάτω από δεκαπέντε τόνους.
Από το περιοδικό POPULAR MECHANICS, τo 1949.


Νομίζω ότι υπάρχει μια παγκόσμια αγορά για, ενδεχομένως, πέντε ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Thomas Watson, 1874-1956 (Το είπε το 1953...)


Ο φωνογράφος δεν έχει καμιά απολύτως εμπορική αξία.
Τόμας Έντισον, 1847-1934 (εφευρέτης του φωνογράφου)


Δηλαδή, θα κάνετε ένα πλοίο να πλεύσει αντίθετα στον άνεμο και στα ρεύματα, ανάβοντας μια φωτιά κάτω από το κατάστρωμα; Σας παρακαλώ, δεν θέλω να χάνω το χρόνο μου ακούγοντας τέτοιες ανοησίες.
Ναπολέων Βοναπάρτης, 1769-1821(Αναφερόμενος στην εφεύρεση του ατμόπλοιου)


640 ΚΒ μνήμη νομίζω ότι είναι αρκετά για όλους.
Bill Gates (μεγάλη "πατάτα", σύμφωνοι. Ποιος όμως είχε αντίθετη άποψη εκείνη την εποχή;)


Η πτήση μηχανών βαρύτερων από τον αέρα είναι αδύνατη.
Lord Kelvin, 1824-1907


Το ταξίδι με τρένο δεν είναι δυνατό, επειδή με τέτοιες ταχύτητες,
ελλείψει αέρα, οι επιβάτες θα πέθαιναν από ασφυξία.
Κάποιος Βρετανός πανεπιστημιακός στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα.


Το τηλέφωνο είναι μια ενδιαφέρουσα εφεύρεση, αλλά ποιος θα 'θελε να το
χρησιμοποιήσει;
Rutherford B. Hayes,1822-1893, Πρόεδρος ΗΠΑ (μετά την παρουσίαση της νέας εφεύρεσης του τηλεφώνου το 1876)


Η ενέργεια που παράγεται από τη διάσπαση ενός ατόμου είναι αμελητέα. Όποιος περιμένει μια νέα μορφή ενέργειας από τις μεταμορφώσεις του ατόμου, είναι φαντασιόπληκτος.
Ernest Rutherford,1871-1937 (λίγο μετά την πρώτη διάσπαση του ατόμου που πέτυχε ο ίδιος)


Πυρηνοκίνητες οικιακές συσκευές θα είναι πραγματικότητα σε δέκα χρόνια.
Ένας Αμερικανός επιχειρηματίας το 1956


Η παγκόσμια αγορά για φωτοτυπικά μηχανήματα είναι, το πολύ, 5000 κομμάτια.
Έγγραφο της ΙΒΜ σχετικά με πιθανή συνεργασία με την XEROX το 1959.


Η τηλεόραση δεν έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει σε καμιά αγορά πάνω από έξι μήνες. Οι άνθρωποι σύντομα θα βαρεθούν να κοιτούν ένα ξύλινο κουτί κάθε βράδυ.
Darryl Zanuck,1902-1979 (πρόβλεψη του 1946...)


Αν δεν πετύχουμε, διατρέχουμε τον κίνδυνο να αποτύχουμε.
Ντον Κουέηλ, Αμερικανός αντιπρόεδρος


Μπα, έχετε και εσείς μαύρους;
Τζώρτζ Μπους, γ.1946 ...προς το Βραζιλιάνο πρόεδρο.


Αυτοί που περιμένουν, ότι η ΕΣΣΔ μπορεί να εγκαταλείψει τον κομμουνισμό, θα πρέπει να περιμένουν μέχρι που μια γαρίδα θα μάθει να σφυρίζει.
Νικίτα Χρουστσόφ,1894-1971


Θα περάσουν πολλά χρόνια-όχι στον καιρό μου πάντως- πριν δούμε γυναίκα πρωθυπουργό της Βρετανίας.
Μάργκαρετ Θάτσερ, γ. 1925 (το είπε 10 χρόνια πριν γίνει πρωθυπουργός)


Η μεγάλη αποχή στις εκλογές είναι μια ένδειξη ότι λιγότεροι άνθρωποι πήγαν να ψηφίσουν.
Ντον Κουέηλ, Αμερικανός αντιπρόεδρος


Εμείς στην Αμερική σήμερα είμαστε πιο κοντά στο θρίαμβο επί της φτώχειας από οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή στην ιστορία.
Herbert Hoover, 1874-1964 (ειπώθηκε το1928, λίγο πριν το μεγάλο κραχ)


Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι το παρελθόν έχει περάσει.
Τζώρτζ Μπους, γ.1946


Θα έρθει κάποια στιγμή που η τέχνη θα εξοριστεί για τα καλά από τη ζωή μας, που η επιρροή της πάνω στη ζωή θα είναι μηδαμινή.
Friedrich Hegel, 1770-1831


Και με τι ακριβώς ασχολείστε;
Βασίλισσα Ελισάβετ Β'(απευθυνόμενη στους Μπήτλς, την εποχή που μεσουρανούσαν!)


Μπορώ να κάνω ότι θέλετε, αρκεί να μη χρειάζεται να μιλώ.
Linda Evangelista (μοντέλο)


Ο κ. Φρεντ Ασταίρ δεν μπορεί να παίξει, δεν μπορεί να τραγουδήσει, κάνει φαλάκρα. Μπορεί να χορέψει λιγάκι.
Εκτίμηση της MGM για τον, τότε, υπό δοκιμή Φρεντ Ασταίρ


Ποιος στην ευχή θα 'θελε να ακούσει ηθοποιούςνα μιλούν;
Harry Warner, 1881-1958 (το είπε το 1927, σχετικά με την προοπτική του ομιλούντος κινηματογράφου)


Δεν θα καταφέρεις τίποτε παιδί μου. Πρέπει να γυρίσεις πίσω στο φορτηγό.
Ο πρώτος παραγωγός του Έλβις Πρίσλεϋ, απολύοντάς τον.


Δεν μας αρέσει ο ήχος τους. Τα γκρουπ με κιθάρες είναι ξεπερασμένα.
Το σκεπτικό της απόρριψης των Beatles από δισκογραφική εταιρεία το 1962.


Πιστέψτε με, η Γερμανία δεν είναι σε θέση να αρχίσει πόλεμο.
David Lloyd George, 1863-1945 (το είπε το 1934...)


Τα αεροπλάνα είναι ενδιαφέροντα παιχνίδια,αλλά χωρίς καμιά στρατιωτική αξία.
Ferdinand Foch,1851-1929 (το είπε το 1911, λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο, όπου ήταν αρχιστράτηγος)


Η ιδέα ότι αυτές οι σιδερένιες άμαξες θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν το ιππικό είναι παρανοϊκή. Και σχεδόν αντεθνική.
Άγγλος επιτελικός μετά την επίδειξη ενός τανκ κατά τον Α' Παγκόσμιο.


Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να απαλλαγούμε από τα πυρηνικά όπλα: να τα χρησιμοποιήσουμε.
Κάποιος ακροδεξιός Αμερικανός


Νομίζω πως ο άνθρωπος και τα ψάρια μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά.
Τζώρτζ Μπους, γ.1946


Δεν είναι ανάγκη να ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον επειδή η Δευτέρα Παρουσία έρχεται όπου να 'ναι.
Αποδίδεται στον James Watt, υπουργό Περιβάλλοντος του Ρήγκαν


Εκατό χρόνια από σήμερα δεν θα υπάρχει ούτε μια Βίβλος στον κόσμο. Το τελευταίο αντίτυπο θα βρίσκεται σε κάποιο παλαιοπωλείο.
Βολταίρος, 1694-1778


Για πρώτη φορά στην ιστορία, όλα είναι έτοιμα για τη μάχη του Αρμαγεδώνα και τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Ρόναλντ Ρήγκαν, 1911-2004


Είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Ιησού Χριστό τώρα. Δεν ξέρω ποιο θα φύγει πρώτα. Το ροκ εν ρολ ή ο χριστιανισμός.
John Lennon, 1940-1980

Οι 10 μεγαλύτερες τυχαίες ανακαλύψεις

10. Βιάγκρα
Εκατομμύρια αντρών σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν το Sildenafil που είναι το ενεργό συστατικό του Βιάγκρα. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι η χημική αυτή ουσία δοκιμάστηκε πρώτα για την αντιμετώπιση της στηθάγχης. Μετά από τις κλινικές δοκιμές διαπιστώθηκαν οι αφροδισιακές του ιδιότητες και ξεκίνησε η παραγωγή του ως φάρμακο για την αντιμετώπιση στυτικών δυσλειτουργιών. Η ανακάλυψη εκτός των άλλων είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα spam-email σε όλο τον κόσμο.

9. Μπισκότα με κομμάτια σοκολάτας
Σύμφωνα με τη Nestle, η Ρουθ Γουέικφιλντ, συνιδιοκτήτρια του διάσημου πλέον εστιατορίου Toll House Inn στη Μασαχουσέτη, είναι η εφευρέτης των μπισκότων με κομμάτια σοκολάτας. Έχοντας ξεμείνει από σοκολάτα για ψήσιμο την αντικατέστησε με κομμάτια μια σοκολάτας Nestle όταν διαπίστωσε ότι τα κομμάτια παρότι λιώνουν και ανακατεύονται με το μείγμα διατηρούν το σχήματος. Η Γουέικφιλντ τηλεφώνησε στη Nestle και έδωσε τη συνταγή με αντάλλαγμα να γράφεται πίσω από κάθε συσκευασία και σοκολάτα για μια ζωή.

8. Γρανίτες
Ο Φρανκ Έπερσον ήταν μόλις έντεκα ετών το 1905 όταν άφησε ένα μείγμα σόδας και νερού σε ένα μπολ μαζί με ένα ξυλάκι για ανακάτεμα. Οι θερμοκρασία εκείνη τη νύχτα στο Σαν Φρανσίσκο έπεσε δραματικά και το επόμενο πρωί το μείγμα είχε παγώσει πάνω στο ξυλάκι. Αναμειγνύοντας και χυμό φρούτου δημιούργησε την πρώτη γρανίτα με το όνομα Epsicle και 18 χρόνια αργότερα εξασφάλισε την ευρεσιτεχνία ονομάζοντας την Popsicle.

7. Συνθετικά γλυκαντικά
Όταν γίνονται πειράματα σε ένα εργαστήριο λαμβάνονται δρακόντεια μέτρα ασφαλείας για το προσωπικό. Συνήθως! Το 1965 ο χημικός Τζέιμς Σλάτερ συνέθεσε την ασπαρτάμη κάνοντας έρευνες για ένα φάρμακο κατά του έλκους. Δε γνώριζε τίποτα όμως για τη γλυκιά της γεύση μέχρι που έβαλε το δάκτυλο του στο στόμα και αυτό είχε μολυνθεί με ασπαρτάμη.

6. Μπράντι
Το διαχρονικό σύμβολο του αντρικού ευ ζην ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας των εμπόρων κρασιού να αποφύγουν την βαριά φορολογία του προϊόντος που γινόταν με βάση τον όγκο. Η ιδέα ήταν να συμπυκνώσουν το κρασί με απόσταξη απομακρύνοντας νερό και να το προσθέσουν ακριβώς πριν την κατανάλωση. Όταν όμως το απόσταγμα έμενε για αρκετό καιρό σε ξύλινα δοχεία, οι οργανοληπτικές του ιδιότητες βελτιώνονταν σημαντικά. Κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν ο εφευρέτης αλλά σίγουρα ο σύγχρονος άντρας του χρωστάει πολλά.

5. Τεφλόν
Το Τεφλόν χρησιμοποιείται σήμερα ως αντικολλητικό σε διάφορα μαγειρικά σκεύη. Αυτό όμως δεν είχε περάσει καθόλου από το μυαλό του Ρόι Πλάνκετ της Kinetic Chemicals το 1938. Προσπαθώντας να φτιάξει ένα νέο CFC ψυκτικό το μείγμα της αντίδρασης πολυμερίστηκε εξαιτίας του σιδήρου του σκεύους. Την τυχαία αυτή ανακάλυψη κεφαλαιοποίησε ο γάλλος μηχανικός που κατασκεύασε τα πρώτα σκεύη Tefal.

4. Φούρνος μικροκυμάτων
Η Raytheon Company είναι ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές συστημάτων πλοήγησης και επικοινωνίας. Όταν ο Πέρσι Σπένσερ περπάτησε δίπλα σε ένα σωλήνα ραντάρ είδε ότι ένα κομμάτι σοκολάτας που είχε στην τσέπη του έλιωσε. Δοκιμάζοντας να δει τι θα γίνει με ένα μπολ από ποπ-κορν παρατήρησε ότι πολύ γρήγορα το ποπ-κορν είχε πεταχτεί σε όλο το δωμάτιο. Και σήμερα χιλιάδες βαριεστημένοι καταναλωτές τρώνε και πίνουν στο όνομα του.

3. Πατατάκια
Τα πρώτα πατατάκια ήταν ανακάλυψη του Τζορτζ Κραμ από τη Νέα Υόρκη το 1853. Μετά από συνεχή παράπονα ενός συγκεκριμένου πελάτη του εστιατορίου του ότι οι πατάτες είναι πολύ χοντροκομμένες αποφάσισε να τις κόψει τόσο λεπτές που να είναι αδύνατο να τις φάει με πηρούνι. Ο πελάτης ενθουσιάστηκε από τις φέτες πατάτας και έγιναν μέρος του μενού του εστιατορίου υπό την ονομασία "Saratoga Chips". Από εκεί και έπειτα εξελίχθηκαν σε ένα διάσημο προϊόν και ο παράγοντας για τα μισά προβλήματα παχυσαρκίας του δυτικού κόσμου.

2. LSD
Μπορεί η Βασιλεία της Ελβετίας να είναι περισσότερο γνωστή από τη διεξαγωγή των αγώνων του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, αλλά μερικές δεκαετίες πριν ήταν η «γενέτειρα» του LSD. Ο χημικός Αλμπέρ Χόφμαν συνέθεσε το παραισθησιογόνο ναρκωτικό ως μέρος της έρευνας του για ιατρικές χρήσεις αλκαλοειδών από το μύκητα Ergot (Claviceps purpurea). ΟΙ ψυχεδελικές του ιδιότητες έγιναν γνωστές πέντε χρόνια μετά όταν ο ίδιος δοκίμασε το LSD και βίωσε τα συμπτώματα της ανησυχίας και της διεγερμένης φαντασίας. Για την ιστορία το ναρκωτικό ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές δημιουργικότητας για το κίνημα της ψυχεδέλειας τη δεκαετία του 70 και τη σκηνή του Rave στα τέλη της δεκαετίας του 80.

1. Πενικιλίνη
Το 1928 ο Σερ Αλεξάντερ Φλέμινγκ μελετούσε τα βακτήρια του γένους Staphylococcus που προκαλούσαν τροφικές δηλητηριάσεις. Επιστρέφοντας στη δουλειά μια μέρα παρατήρησε ότι ένας πράσινος μύκητας εμπόδιζε τα βακτήρια να αναπτυχθούν. Η πρώτη διαδικασία όμως μαζικής παραγωγής πενικιλίνης αναπτύχθηκε από τον αυστραλό Χάουαρντ Φλόρι, που μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ με τον Φλέμινγκ. Η πενικιλίνη θεωρείται ότι έσωσε περίπου το 12 έως 15% των τραυματιών κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.